باب الله امام زمان علیه السلام است . همین قدر که به من ناچیز التماس دعا می گویی

و درخواست می کنی ، همین قدر به خود امام زمان علیه السلام بگو و عرض نوکری

کن و بگو : نوکرت هستم و تو آقای من هستی .

همه ی خرج های غلام ونوکر به گردن آقا و ارباب است . اگر گرسنه باشد ،

برهنه باشد ، بیمار باشد ، خانه بخواهد ، همسر نداشته باشد ،  تمام این ها به

عهده ی ارباب است که او را سیر کند ، بپوشاند ، مداوا کند ، منزل بدهد و

 همسر برایش بگیرد . به آقا بگو من نوکر شما هستم و شما ارباب من هستید ؛

آخر به شما برمی خورد که نوکرت گرفتار باشد ! بده آقا . اگر رفتی و گفتی

و اثری ندیدی بر من نفرین کن .

برو در خانه ی امام زمان علیه السلام ؛ مثلا اگر به سامرا رفتی ، به سرداب مطهر

 که خانه ی پدری امام زمان علیه السلام بوده برو ، به در خانه ی ملکی امام زمان

علیه السلام برو . بگو آمده ام و رها نمی کنم . نوکر کجا باید برود ؟ پیش آقا .

فرزند کجا باید برود ؟ پیش بابا . رعیت باید کجا برود ؟ پیش ارباب و شاگرد

کجا باید برود ؟ پیش معلم . شما آقا و مولا و معلم و ارباب من هستید ؛ تا نگیرم

نمی روم . اگر چه بچه ی چموشی هم هستم و دل شما از دست من خون است

و خودم هم معترفم
                                 اما با تمام این ها کجا بروم ؟

                                                
                                                    « گزیده ای از سخنرانی مرحوم حلبی سال 1347 ه ش زاهدان»

                  « منبع : کتاب آفاق انتظار»

مطلبی ذهنم را به خود مشغول کرده بود ، هر چه فکر می کردم نمی توانستم

به سوالاتم پاسخ دهم . مسئله به گونه ای بود که با کسی هم نمی توانستم

درباره اش صحبت کنم .

و اما مسئله ؛ مدتی بود که با دوستانی مذهبی و امام زمانی آشنا شده بودم .  

به همراه ایشان در جلسات اعتقادی و فعالیت های مذهبی در سطح جامعه شرکت

 می نمودم . اما هرچه آشنایی من با این مجموعه و اساتید آن بیش تر می شد

سوالی ذهنم را مشغول می کرد. وقتی به تاریخ معاصر رجوع می نمودم

مجموعه ای به این صورت را نمی توانستم پیدا نمایم که افراد آن علی رغم

مشاغل روزانه خود با عشق و علاقه ی خاصی به فراگیری و نشر کلام

اهل بیت علیهم السلام بپردازند از طرفی کارهایی که صورت می گرفت نشان از

قدمت این مجموعه داشت . فقط یک مجموعه بود که آن هم امکان نداشت ،

منظورم انجمن حجتیه است ؛ چراکه می گفتند آن ها معتقد به ترویج ظلم و

ستم برای ظهور امام زمان علیه السلام هستند ، آن ها ضد انقلاب هستند و پشت سر

 عناصر آن بدگویی می نمایند و خیلی مسائل دیگر .

خوب مدتی گذشت تا این که یک روز یکی از اساتید به این مشغله ی ذهنیم

پایان داد و همه چیز برایم روشن گشت . آری این مجموعه همان انجمن حجتیه

بود و برایم مسجل شد که آن چه در جامعه ی ما درباره ی ایشان می گویند جز

مشتی دروغ و تهمت چیز دیگری نیست ...

امیرالمومنین علیه السلام :

«ای مردم آن کس که از برادرش اطمینان و استقامت در دین و درستی راه و

رسم را مشاهده کند، باید به سخنانی که این و آن درباره ی او می گویند،

گوش فرا ندهد.

آگاه باشید، گاهی تیرانداز تیرش به خطا می رود، سخن باطل فراوان گفته

می شود، ولی سخن های باطل نابود خواهد شد. و خداوند شنوا و گواه است.

بدانید بین حقّ و باطل بیش از چهار انگشت (فاصله ی بین گوش و چشم)

فاصله نیست. باطل آن است که بگویی شنیدم و حقّ آن است که بگویی دیدم.»

                                                                           «خطبه ۱۴۱ نهج البلاغه»

چه بگویم از روحانی والامقامی که بر ارج و قدر کارش در زمینه ی تبلیغ و

 ترویج معالم دین و دفاع و پاسداری از حریم ولایت امام عصر علیه السلام همه و

 همه ی آیات عظام معاصر او ، از مرحوم آیه الله العظمی بروجردی رحمه الله به

بعد ، بی هیچ استثنا ، مکررا زبان و قلم به تاییدش برگشودند و شفاهی و کتبی ،

 ضمن تقدیر از او و کارهایش ، پیروان خویش را به مصرف سهم مبارک امام

عجل الله فرجه و نذور و زکات ها و دیگر وجوه بریه در این راه تشویق و تحریض

می نمودند! 

آن هنگام که مرحوم آیه الله العظمی سید محسن حکیم رحمه الله در مکه ی معظمه

با ایشان از نزدیک روبرو شد ، وی را در آغوش کشید و ضمن بیانات خود

این چنین فرمود :

                                    «شما اسباب افتخار و سربلندی ما شده اید ! خدا از

                              شما راضی ، پیامبر از شما راضی ، امام زمان از شما

                             راضی است و ما هم از شما ممنون هستیم . »

                                                                                                        منبع : کتاب آفاق انتظار

وقتی بالغ بر 40 سال پیش در اولین ظهر رمضان در مدرسه ی علمیه صدر

 در تهران میان جمعی که اکثر آنان را طلاب علوم دینی تشکیل می دادند بر

فراز منبر قرار گرفت و به شیوه ی مرسوم خویش به دنبال خطبه ای که به

شیوایی و با دلی سوزان و اشک ریزان می خواند ، مردم را به نام نامی

امام زمان علیه السلام از جای بلند نمود تا به تبعیت از حضرت ثامن الحجج علیه السلام

به هنگام شنیدن لقب مخصوص آن حضرت[قائم] برخیزند و نسبت به آن

بزرگوار ادای احترام نموده و به او متوسل شوند و زبان به صلوات گشایند ،

 بی خبران این وادی تعجب نموده دراین اندیشه فروافتادندکه موضوع چیست؟!

دوستان و آشنایان به خوبی به یاد دارند که آن بزرگوار گاهی که خاطره ی

این منبر و برخی پیامدهای ناگفتنی آن را به یاد می آورد ، سخت بر می آشفت

 و از این که در عاصمه ی تشیع ادای چنین احترام و تکریم ساده ای ، آن هم

نسبت به محور و مدار هستی و ولی نعمت همگان ، با شگفتی و سوال و ابهام

روبرو می شود بر خود می لرزید ...

                                                                                   منبع : کتاب آفاق انتظار

چه گونه است که برای دیرکردن فرزندت دعا می کنی که : خدایا او را سالم

و زود به من برسان ؛ اما برای پدر مهربانی که هزاران هزار مرتبه مهربان تر

 از دیگر پدر هاست ، اربابی که هزاران درجه مهربان تر از ارباب های

ظاهری است و به ما عنایت دارد ، پادشاهی که میلیاردها درجه مهربان تر از

 دیگران به رعیت خویش است و آمدنش دیر شده ،بی تفاوتی ودعا نمی کنی؟!

اگر کسی بالای منبر «اللهم عجل فرجه» گفت ، حداکثر یک آمین می گویی ؛

اما آیا شده است که سوخته باشی و از خواب بپری و بگویی : « خدایا این

مسافر ما دیر کرده ؛ او را برسان» ؟ اگر این گونه شدی خوشا بر احوالت !

 به جان خودم سوگند ، اگر کسی چنین دلی داشته باشد و چنین قدمی بردارد ،

امام زمان علیه السلام چشم دلش را باز می کنند و ایمانش را محکم می نمایند

(کمال الدین/ص348/ح1) و گره از کارهای او برطرف می کنند .

به خدا قسم ، برای گشایش کارها و باز شدن گره ها راهی صاف تر و

محکم تر از امام زمان علیه السلام نیست . این شیطان است که ما را از آن راه

و صراط مستقیمی که خدا برای ما باز کرده منصرف و منحرف می کند. . .

                     « گزیده ای از سخنرانی مرحوم حلبی سال 1347 ه ش زاهدان»

                               « منبع : کتاب آفاق انتظار»