مطلبی ذهنم را به خود مشغول کرده بود ، هر چه فکر می کردم نمی توانستم
به سوالاتم پاسخ دهم . مسئله به گونه ای بود که با کسی هم نمی توانستم
درباره اش صحبت کنم .
و اما مسئله ؛ مدتی بود که با دوستانی مذهبی و امام زمانی آشنا شده بودم .
به همراه ایشان در جلسات اعتقادی و فعالیت های مذهبی در سطح جامعه شرکت
می نمودم . اما هرچه آشنایی من با این مجموعه و اساتید آن بیش تر می شد
سوالی ذهنم را مشغول می کرد. وقتی به تاریخ معاصر رجوع می نمودم
مجموعه ای به این صورت را نمی توانستم پیدا نمایم که افراد آن علی رغم
مشاغل روزانه خود با عشق و علاقه ی خاصی به فراگیری و نشر کلام
اهل بیت علیهم السلام بپردازند از طرفی کارهایی که صورت می گرفت نشان از
قدمت این مجموعه داشت . فقط یک مجموعه بود که آن هم امکان نداشت ،
منظورم انجمن حجتیه است ؛ چراکه می گفتند آن ها معتقد به ترویج ظلم و
ستم برای ظهور امام زمان علیه السلام هستند ، آن ها ضد انقلاب هستند و پشت سر
عناصر آن بدگویی می نمایند و خیلی مسائل دیگر .
خوب مدتی گذشت تا این که یک روز یکی از اساتید به این مشغله ی ذهنیم
پایان داد و همه چیز برایم روشن گشت . آری این مجموعه همان انجمن حجتیه
بود و برایم مسجل شد که آن چه در جامعه ی ما درباره ی ایشان می گویند جز
مشتی دروغ و تهمت چیز دیگری نیست ...
امیرالمومنین علیه السلام :
«ای مردم آن کس که از برادرش اطمینان و استقامت در دین و درستی راه و
رسم را مشاهده کند، باید به سخنانی که این و آن درباره ی او می گویند،
گوش فرا ندهد.
آگاه باشید، گاهی تیرانداز تیرش به خطا می رود، سخن باطل فراوان گفته
می شود، ولی سخن های باطل نابود خواهد شد. و خداوند شنوا و گواه است.
بدانید بین حقّ و باطل بیش از چهار انگشت (فاصله ی بین گوش و چشم)
فاصله نیست. باطل آن است که بگویی شنیدم و حقّ آن است که بگویی دیدم.»
«خطبه ۱۴۱ نهج البلاغه»
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها حافظ نور ائمه علیهم السلام