وقتی بالغ بر 40 سال پیش در اولین ظهر رمضان در مدرسه ی علمیه صدر
در تهران میان جمعی که اکثر آنان را طلاب علوم دینی تشکیل می دادند بر
فراز منبر قرار گرفت و به شیوه ی مرسوم خویش به دنبال خطبه ای که به
شیوایی و با دلی سوزان و اشک ریزان می خواند ، مردم را به نام نامی
امام زمان علیه السلام از جای بلند نمود تا به تبعیت از حضرت ثامن الحجج علیه السلام
به هنگام شنیدن لقب مخصوص آن حضرت[قائم] برخیزند و نسبت به آن
بزرگوار ادای احترام نموده و به او متوسل شوند و زبان به صلوات گشایند ،
بی خبران این وادی تعجب نموده دراین اندیشه فروافتادندکه موضوع چیست؟!
دوستان و آشنایان به خوبی به یاد دارند که آن بزرگوار گاهی که خاطره ی
این منبر و برخی پیامدهای ناگفتنی آن را به یاد می آورد ، سخت بر می آشفت
و از این که در عاصمه ی تشیع ادای چنین احترام و تکریم ساده ای ، آن هم
نسبت به محور و مدار هستی و ولی نعمت همگان ، با شگفتی و سوال و ابهام
روبرو می شود بر خود می لرزید ...
منبع : کتاب آفاق انتظار
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها حافظ نور ائمه علیهم السلام